Lessen voor geestelijk leiders
Wees geen workaholic in de dienst van God
In de ruim 40 jaar dat we nu in de bediening zijn, hebben we behoorlijk wat ervaring opgedaan, waarmee we nu anderen kunnen helpen. In de pastorale gesprekken die we hebben gehad met geestelijk leiders, hoorde we soms dat men moeite had om de balans te vinden tussen de tijd die men besteedt aan het werk van God en de aandacht die nodig is voor huwelijk en gezin. Op termijn was het gevolg vaak stress en in een enkel geval was er zelfs sprake van een burn-out. Geestelijk leiders zijn meestal erg gepassioneerd, ze zetten zich volledig in en men is ook nooit echt klaar, dus men kan zich enorm verliezen in het werk. Feitelijk vraagt het geestelijk werk zoveel inzet, dat men daardoor gemakkelijk kan vergeten dat een goede basis thuis juist belangrijk is, om het werk te kunnen doen. Want als het thuis niet goed gaat, dan zullen de gevolgen vroeg of laat zichtbaar worden.
Daarom deze waarschuwing.
Als een bediening van een voorganger of oudste z'n gezin of huwelijk bedreigt, gaat er grondig iets mis. Het is van groot belang dit tijdig te onderkennen, zodat de schade beperkt blijft.
In het algemeen kunnen we zeggen dat het ontbreken van tijden van rust en ontspanning, tot gevolg heeft dat het lichaam onvoldoende energie kan opladen. Wat bedoelen we hiermee? Mensen die leven in een sfeer van gehaast zijn, nemen meestal geen tijd voor bijvoorbeeld een goede wandeling, of om ontspannen met het gezin bezig te zijn. En juist dat zijn de momenten waarop we lichamelijk en geestelijk bijtanken.
Men kan zich zo laten meeslepen in alle activiteiten die er zijn, dat er geen andere zaken meer meetellen. In het gezin moet men hem of haar te vaak missen. Vaak heeft het te maken met het idee feitelijk onmisbaar te zijn en dat het dus noodzakelijk is om altijd aanwezig te zijn. 'Niemand kan het werk zo goed als jij'. Waarschijnlijk ervaart men het zelf als gedrevenheid, of passie, maar feitelijk heeft men de bediening tot een afgod gemaakt en dit is een groot gevaar. Vooral als het ook betekent dat men zich steeds terugtrekt in de eigen wereld en niet meer bereikbaar is.
Een voorbeeld, uit de vele verhalen die we horen.
'Samen zijn zij als leiders in de gemeente en het voorbeeld van een christelijk huwelijk. Hij is steeds enthousiast over de vele open deuren die hij krijgt in de bediening. Hij is gedreven en zijn toewijding aan God neemt toe. Maar hij heeft niet in de gaten wat er met zijn vrouw en gezin aan het gebeuren is, hij ziet niet dat ze steeds verder wegdrijven van hem.'
'Zijn vrouw is vooral veel alleen met de kinderen en…. alleen met zichzelf. Natuurlijk, wanneer de gelegenheid zich voor doet, praat ze met haar man, eerst kalm en vriendelijk, later sterker, krachtiger: "Ik heb je nodig, ik heb er behoefte aan dat je me ziet, dat je naar me luistert en dat je voor me zorgt, dat je me helpt met de kinderen. Je zegt dat je van me houdt, maar het wordt steeds moeilijker om dat te geloven, want je geeft je tijd en je hart aan alles en iedereen, behalve aan mij.'
'Maar hij blijft volhouden. Want het is zijn roeping, hij doet het voor God. Maar tegelijk is er een groeiende tegenstrijdigheid tussen zijn verheven onderricht in de gemeente over de Bijbel, over het christelijk huwelijk en de dagelijkse praktijk in zijn eigen leven.'
'Van haar roeping als de ondersteunende vrouw van de christelijke leider, blijft alleen nog maar een vage schim over. In hun relatie is ze nu zo ver dat ze hem op geen enkele manier nog kan bemoedigen, laat staan dat ze de dingen werkelijk zouden kunnen delen vanuit een gedeelde toewijding. Ze gaat steeds negatiever denken over de bediening van haar man. Aanvankelijk ontkent ze dit, maar ten slotte erkent ze het feit: zijn bediening is haar vijand geworden. En aangezien in haar gedachten, God in die bediening van haar man is en dus aan de kant van haar geestelijke man staat, wordt ook Hij geleidelijk haar vijand.'
'Hoe goed men ook begonnen is, als deze situatie niet verandert dan zal dit vrijwel zeker tot gevolg hebben dat de beide partners steeds meer uit elkaar groeien. De schade kan enorm zijn, mede doordat geestelijk leiders als in een glazen stolp leven, mensen kijken naar ons voorbeeld en kunnen teleurgesteld worden als ze zien dat het mis gaat.'
Geen tijd meer voor gebed.
Het ergste wat een dienaar van God kan overkomen, is dat men gaat drijven op de ervaring die men heeft en geen tijd meer heeft om de inspiratie van God te verwachten. Voor elk geestelijk werk is eerst een diep gebedsleven nodig. Dagelijks enkele minuten bidden is absoluut onvoldoende. Men zal een honger naar gemeenschap met Jezus moeten hebben, het Woord van God moeten onderzoeken en tijden van rust nodig hebben, waarin God diep tot ons kan spreken.
In tegenstelling van wat sommigen denken, worden dienaren van God niet geboren op een hoge school of universiteit, maar in de stille momenten met God. Daar ervaart men inspiratie en geestelijk kracht voor de bediening. Ontbreekt dit, dan is alles namaak en theater. Het is dan niets anders dan een boom zonder wortel, of een huis zonder stevig fundament. Vroeg of laat zal het omvallen.
De plaats van ons huwelijk en gezin.
Het is van belang om u af te vragen, welke plaats heeft ons huwelijk en gezin in verhouding tot het werk van God. Wanneer u voorganger of gemeenteleider bent, dan hebt u niet alleen een verantwoordelijkheid voor uw gemeente of bediening, maar in de eerste plaats voor uw gezin. Uit heel veel pastorale gesprekken blijkt dat veel vrouwen van leiders zitten met het gevoel dat zij wat het gezin betreft, de kar alleen moeten trekken. Soms moeten ze zelfs geestelijke verantwoordelijkheid nemen voor iets waarin hun man feitelijk een stap zou moeten zetten.
De man is door God immers aangesteld als de priester in zijn huis en dit geldt dubbel voor geestelijk leiders, omdat die een voorbeeld moeten zijn in de gemeente en dus ook voor het gezin (1 Kor.11:3 en Efeze 5;23). Veel vrouwen verlangen naar geestelijke intimiteit, intens gebed, samen strijden voor de problemen die in een gezin op ons af komen.
Het is belangrijk om elke dag te werken aan ons huwelijk. Want een hechte huwelijksrelatie is één van de voorwaarde voor een sterk leiderschap in de gemeente. De huwelijksband is iets wat onderhouden moet worden, liefde die niet elke dag gevoed wordt zal op een dag sterven, net als een plant wat geen water ontvangt.
Paulus zei in Efeziërs 5:25: "Mannen, hebt uw vrouwen lief!" Hou dus van haar! Wat we vandaag nodig hebben, zijn leiders die ook grote minnaars zijn. We hebben leiders nodig die weten dat ze zo nu en dan een dag alleen met hun vrouw moeten doorbrengen en niet maar door hollen. Kijk haar eens in de ogen als je met haar praat, zet de computer uit, heb aandacht voor haar. Open de deur voor haar, help haar met de afwas. Hou dus m.a.w. zichtbaar van haar! Doet u dat niet, dan kan al het succes als leider op een dag in een complete mislukking uiteenspatten. Want als het in onze relatie niet goed gaat staan we meer open voor de verleidingen van satan die op ons af komen.
Een bediening kan heel succesvol zijn, maar als ons huwelijk en gezin daardoor op de tweede plaats komt, zijn we toch uit balans. Bedoeld wordt, je bent nog wel bij elkaar, maar je hebt feitelijk geen tijd voor een echte relatie meer. Dit zal vroeg of laat leiden tot schade die nog maar moeilijk te herstellen is. Je groeit namelijk steeds verder weg van elkaar en dat is nooit Gods bedoeling.
Laten we ook niet vergeten dat we een voorbeeld functie hebben, als geestelijk leider. Het is beslist goed, als de mensen in de gemeente die we mogen voorgaan, onze passie en liefde voor elkaar zien. Dat zal ze helpen om op dezelfde manier met elkaar om te gaan.
De roeping is voor beiden.
Feitelijk kan een gehuwde man, die zich geroepen weet in de dienst van de Heer, die roeping niet los zien van zijn vrouw. Zij is, als het goed is, mede geroepen in de dienst van God. Vandaar dat het feitelijk onmogelijk is om te dienen in een geestelijk taak of bediening, wanneer het in huwelijk niet goed zit (Lees 1 Tim.3). Bijbels gesproken kan dit niet.
Het is ook beslist een grote zegen, als God het mogelijk heeft gemaakt, dat je als man en vrouw samen geroepen bent tot dezelfde bediening. Er zijn veel voordelen op te noemen, zoals: zij kunnen elkaars raadgevers zijn, want ze voelen als geen ander aan waar de ander mee zit, ze werken immers in dezelfde bediening. Ook kunnen ze elkaar ondersteunen, in de zin van: aanvullen en indien nodig taken van elkaar overnemen. Ze kunnen elkaar a.h.w. op bepaalde momenten vertegenwoordigen in de gemeente. Het gebed voor de bediening kan veel dieper en intenser zijn, want je bent beide met dezelfde roeping bezig en je hebt (als het goed is) daar ook beide een zalving van de heilige Geest voor ontvangen.
Ook vrouwen die minder op de voorgrond treden, zijn net zo goed een belangrijk deel van de bediening van hun man. Zij kan op de achtergrond meewerken aan het slagen van de bediening van haar man, door hem in veel taken in het gezin bij te staan. In feite maakt zij op die manier de bediening van haar man mogelijk. Maar haar betrokkenheid bij de bediening hoeft zich natuurlijk niet te beperken tot haar eigen gezin.
Voorbeeld.
In Hand. 18:1-4 wordt Aquila vergezeld door zijn vrouw Priscilla. Zij waren tentenmakers en werkten samen met Paulus. In vers 18 vergezellen zij Paulus naar Syrië. Hier wordt Priscilla zelfs eerst genoemd, voor Aquila. Op gelijke wijze zien wij hen in vers 26, waar zij samen Apollos nauwkeurig onderwijzen. In Rom. 16:3-5 heeft Paulus de naam van Priscilla ingekort tot Prisca (zo ook in 1Kor. 16:19; 2 Tim. 4:19). Zonder veel woorden roemt hij haar, samen met Aquila. Hij prijst haar geloof in Jezus Christus en haar inzet en zorg voor Zijn gemeente. Paulus noemt hen terecht zijn medearbeiders in Christus Jezus.
Priscilla staat naast haar man, en samen hebben zij een bediening voor de Heer. Wij zien hier een vrouw die de ruimte krijgt om met haar gaven en talenten veel vrucht te dragen en zelfs een hoofdaandeel in die bediening te hebben.
Kijk naar jezelf.
Het is altijd goed om kritisch naar onszelf te kijken, of wat nog beter is, vraag het anderen die om je heen staan en van je houden. Wat moeten we ons afvragen: Is de basis van ons dienen van God wel gezond, gaat het werkelijk om de Heer, dus onze liefde voor Jezus, of zit er ook nog iets van onszelf bij. In tegenstelling tot wat we soms denken is God dienen niet altijd één op één synchroon met heel veel activiteiten. Een Bijbels voorbeeld is wel Jezus woorden tot de Efeze gemeente in Openbaring 2:1-7. Daar zegt de Heer tot hen dat ze wel heel erg ijverig waren, maar toch miste Hij de eerste liefde en dat is niets anders dan een diep verlangen naar een relatie met God.
Feitelijk moet dit de basis zijn van elke dienaar van God, een dagelijkse intensieve omgang met Jezus, doormiddel van gebed, aanbidding en een intense studie van het Woord van God. Leiders die geen tijd nemen voor gebed zullen vroeg of laat door de duivel omver geblazen worden. Ze missen de kracht van de heilige Geest die ons onaantastbaar maakt voor duistere machten.
Nu bidden we als voorgangers allemaal wel, onze openbare gebeden zijn vaak indrukwekkend, vol hele volzinnen. We hebben nu eenmaal geleerd mooie woorden te gebruiken. Maar hoe is het thuis, in de binnenkamer, als niemand ons ziet? De echte test is ons gebedsleven daar, als we alleen met God zijn. Onze intimiteit met God is ook het kwaliteitsmerk van onze bediening. Met andere woorden, onze publieke gebeden kunnen een uiterlijk optreden zijn, zonder leven. Onze persoonlijke relatie met God bepaalt of wij echt zijn, bewust van onze afhankelijkheidsrelatie met God. (Lees voor uw zelf Mat. 6 eens na).
Het is van groot belang dat we elkaar in het huwelijk, op de juiste plaats zien. Mocht u hulp nodig hebben, bijvoorbeeld, u wilt uw verhaal anoniem aan ons kwijt, dat kan. Misschien kunnen we u advies geven of op één of andere manier helpen.
HH
Advies nodig? Mail ons gerust (zie contact), we gaan er discreet mee om en u krijgt altijd binnen twee dagen antwoord.
